Qar yağacaq. Fevral, qar... Bu iki söz gələn kimi hər tərəf Xocalı olur. İnsanın içinə Qarabağ sevgisi yox, Qarabağ sızıltısı dolur.
Bu fevral isə beynimizdə qar, qaranlıq, Qarqar çayı ilə assosiasiya olunmur. Bu şaxtalı fevral günlərində Xocalı qırğınının səbəbkarları qəfəsdə dindirilir. Bu şaxtalı fevral günlərində - Xankəndinin təməlini sarsıtmaq, onu Azərbaycandan üzmək istəyənlərin ədalət qarşısında qığıldadıqları bir zamanda Azərbaycan Prezidenti Xankəndinin təməlinə beton tökür!
Bunlar atəş səsinə, barıt qoxusuna gəlmişdilər. Sevdikləri yerdədirlər.
O isə uşaq səsinə gəlir. Ballıcaya... Ballıcada doğulacaq yeni Mehdilər üçün yeni evlər tikməyə. Və sevdiyi yerdədir. Azad etdiyi torpaqda yenidən yurd salan insanların isti ocağında...
Cəza intiqam üçün deyil. Cəza cinayətin, xəyanətin və “tin”lə bitən, tində yaranan bütün qanunsuzluqların cavabsız qalmadığını digərlərinə göstərmək üçündür. Ki, heç kəs həmin qələti təkrarlamasın. Adam öldürənin ayrı cəzası var, toyuq oğrusunun ayrı, kiminsə toyuğuna kiş deyənin də tamam ayrı...
Bu gün şüşə qəfəsdə dindirilənlərə, onların təqsirli bilindiyi cinayətlərin sayına, maddələrin rəqəmlərinə baxanda 1988-ci ildə doğulmuş bir gənc kimi düşünürəm; qısaca bir ömürdə bunca cinayətdə təqsirli bilinməyə necə vaxt tapıblar?
Gözəl dünyada həzz almaq üçün bu qədər səbəb varkən, niyə aldığın hər nəfəsdə, atdığın hər addımda, dediyin hər sözdə cinayət çaları olsun? Vardanyan və yan-yana ittiham olunan digər “yan”lar...
O nə maddələrdir?
Azərbaycan Cinayət Məcəlləsinin 100-dən 300-ə qədər olan, demək olar ki, bütün maddələri ilə təqsirli bilinirlər... Maddənin iki yüz halı...
Cəza anlayışının fəlsəfəsindən boşuna söz açmadım. Bu gün Bakıda cəzasını gözləyən şəxslər ona görə burada deyil ki, biz onlardan intiqam alırıq. Ona görə buradadılar ki, başqalarının torpağında separatçılıq etmək istəyən, minlərlə insanın qanına əl batıranların cəzasız qalmadığını dünya da görsün. Qoy heç kəs bu qələti təkrarlamasın. Dünya böyük bir vətəndir. Bütün separatçılar isə gec-tez cəzalanacaq.
Bu gün Bakıda cəzalarını gözləyən separatçıların keçdiyi yol təkcə azərbaycanlılar üçün yox, dünya üçün də zərərli bir lokasiyadır. Çünki onların babalarının qurduğu Ermənistan (daha doğrusu 1918-ci ildə, AXC dönəmində güzəştə gedilən İrəvan, 1920-ci ildə Cümhuriyyət işğal olunan kimi sovet tərəfindən verilən Zəngəzur və digər Azərbaycan torpaqlarında qurulan Ermənistan) dünyada monoetnik ölkələrin siyahısında ilk yerlərdə gəlir. Bapbalaca bir xalq, di gəl, monoetnik!
İki milyonluq bir toplumla birlikdə yaşamaq istəyən bircə azsaylı millət yoxdur. Var, olub, qovublar. Məsələn, azərbaycanlıları! XX əsrdə 5 dəfə! Milli-mədəni anlayışlarındakı yekrəng düşüncə səbəbindəndir ki, hazırda Ermənistan əhalisinin 98.1 faizi ermənilərdən ibarətdir. Bu da azmış kimi Azərbaycan torpaqlarında daha bir erməni dövləti qurmağa cəhd edirdilər.
Neyləyirdiz ikinci Ermənistanı?
Bir dövlət qurub dünyaya hansı mesajı vermişdiniz? Sizdən dünya hansı nümunəni götürməli idi?
Dünyanın 30 min kvadrat kilometrini yalnız özünüz üçün məşğul etmək mesajını?!
Bəs digər xalqlar? Dünya sizin üçünmü yaranıb?
Tale belə gətirib ki, Azərbaycan da Ermənistanla həmsərhəddir. Sərhədləri daxilində 50 azsaylı xalqa qucaq açan – yəhudisi, ləzgisi, talışı, tatı, avarı, rusu və onlarla azsaylı xalqı ilə illlərdir eyni bayraq altında, eyni ad – azərbaycanlı adı altında yaşayanların məmləkəti Azərbaycan!
Monoetnik Ermənistan və tərkibində əlli xalq yaşayan Azərbaycan bu gün dünya üçün bir nümunədir. Əslində təkcə bu müqayisəyə baxsan, kimin xeyir, kimin şər olduğunu aydın görürsən. Vardanyanlar, həm də dünya vardanyanları isə görə bilmirlər. Bir gün şəffaf şüşə arxasında oturanda da görə bilmirlər.
Necə ki, zamanında Vardanyan var-dövlətlə dövlət anlayışını səhv salmışdı. Elə bilirdi ki, dövlətin varsa, istədiyin yerdə də dövlət naziri ola bilərsən.
Vardanyan olmasaydı, o, bəzi dairələrdə biznesi hesabına qazandığı nüfuzundan istifadə edərək sülh prosesini tormozlamasaydı, bəlkə də lokal tədbirlərin əvəzinə, daha loyal tədbirlər baş tutacaqdı.
O, eyni zamanda ermənilərə də pislik etdi. Vardanyan bir sürü başıpozuq uşağa qondarma vədlər verərək Qarabağda ləngitdi. Vardanyan və onunla yan-yana ittiham olunan digərlərinin bir üst təqsiri də antiterror tədbirlərinə ehtiyac yaratmaqları oldu.
Azərbaycan dəfələrlə elan etmişdi ki, bizim gecələr nəvəsinə nağıl danışan nənələrlə işimiz yoxdur. Ancaq bizim ağacımız altında saxta andersenlik edib dünyaya nağıl danışmağa da cürət tapmamalısınız.
Məhz vardanyanların saxta nağılları antiterror əməliyyatlarını zəruri etdi. Zamanında söz anlamayan, qulağından istifadə etməyən bu çağdaş andraniklər elə dil-boğaza qoymadan danışmaq istəyirdilər. İndi isə məhkəmədə susurlar.
Susmalı vaxtı danışırlar, danışmalı vaxtı susurlar. Çünki göz açandan həqiqət adıyla nağıl əxz ediblər. “Böyük Ermənistan” əfsanəsi, “Dənizdən dənizə...” nağılı...
Bir gün həqiqət meydanı yarananda, o meydanda nağıl yox, həyatdan danışılanda susmaq zorunda qalırlar. Çünki burada ikisi də var, müttəhim də, hakim də!
Nağıllarda isə biri olur, biri olmur...
Sərdar Amin
“Qafqazinfo”
